Lyuis Həmilton: “Qonaq otağımda qutuda ilk kartımı görəndə həyəcanlandığımı xatırlayıram. Əslində, mən bunu nəzərdə tutulandan daha tez görmüşdüm və buna görə də valideynlərim məni çantasını açmağa çağıranda heyrətlənmiş kimi görünməli oldum. Yadımdadır, arxamı ona dönüb içəri girmişdim və o, heç orada deyilmiş kimi davranırdım.
Sükan arxasına keçən ilk andan mən kartla əsl birlik hiss etdim. Bilirdim ki, bunu etmək mənim qismətimdir. Mən güclü olduğumu bilirdim. Digər uşaqlardan daha güclü və daha ac idim. Bu aclıq ilk gündən mövcuddur və bu gün də var. İndi daha da artıb”.
