Bonn şəhərindən 80 km uzaqlıqda, Belçika sərhədinin yaxınlığında, Eyfel dağ meşə massivinin düz mərkəzində yarış trasının salınması fikri Kölnün ober-burqomistri Konrad Adenauerə məxsus idi, müharibədən sonra o Federal Almaniyanın kansleri seçilmişdi. O yerli hakimiyyət rəsmilərini 15 milyon marka ayırmağa əmin etmişdi, 1925-ci ildə Nürburq kəndinə inşaatçılar gəldilər, bir ildən sonra trasda ilk yarış keçirildi, yağış altında keçən bu yarışda Rudolf Karaççiola qalıb gəlmişdi. Daha bir aydan sonra isə Nürburqrinq Almaniya Qran Prisini qəbul etdi və yüz minlərlə azarkeş Mercedes-Benz-in sükanı arxasında Otto Mersin qələbəsinin şahidi olmuşdu.

Trasın ilkin variantı çox uzun idi – 22 km, çətin idi – 73 döngə və hündürlük fərqi də böyük idi – 300 metr. 1951-ci ildə tras dünya çempionatının təqviminə daxil edildi və 1976-cı ilə kimi Almaniya Qran Prisini qəbul edirdi. Bir dövrə yeddi dəqiqədən çox vaxt aparırdı, sürücülər təhlükəsizlik standartlarına əməl olunmamasından gileylənirdilər və 1976-cı ildə Niki Laudanın dəhşətli qəzası avtodromun bağlanmasına səbəb oldu.

Nürburqrinqin modernizə xərcləri 62 milyon dollara başa gəldi və 1984-cü ildə avtodrom yenidən çempionat iştirakçılarını qəbul etdi. Trasın uzunluğu 4.5 km-ə qədər qısaldıldı, hündürlük fərqi 56 metrə çatdırıldı, döngələrin sayı isə 14 oldu. Amma sürücülər trasın xarakteristikalarından narazı qaldılar, onu “darıxdırıcı tras” və “çox ideal” adlandırdılar. Bir neçə ildən sonra tras bir daha təqvimdən çıxarıldı.

1995-ci il mövsümünün əvvəlində təşkilatçılar bir daha trasa əl gəzdirdilər. Nürburqrinq bu dəfə təqvimə Avropa Qran Prisi adı altında daxil edildi. 1997-ci ildə isə bu trasdakı yarış təqvimə Lüksemburq Qran Prisi adı altında düşdü. Əsrin əvvəlində trasda yenə də yenidənqurma işləri görüldü, birinci sektor dəyişdirildi, yeni tribunalar quruldu. Trasın uzunluğu 700 metr artırıldı, dövrələrin sayı təbii ki, azaldı. Trasın modernizəsi təşkilatçılara 50 milyon Avroya başa gəldi.

2007-ci ilə qədər təqvimdə iki alman trası var idi – Nürburqrinq və Hokkenhaym, amma maliyyə və digər problemlər üzündən qərara alındı ki, traslar bir-birini növbələsinlər – bu il növbə Nürburqrinqindir. Yarış ərəfəsində trasda yenidənqurma işləri görülüb.

Nüburqrinqdə yavaş və ortasürətli döngələr üstünlük təşkil edir, mühəndislər aerodinamikanın və asılqanların sazlanmasına xüsusi diqqət yetirirlər. Tras əyləclərə tələbkar deyil, asfalta yatma qüvvəsinin orta səviyyəsi kifayətdir və sürücülərə səhvi bağışlamır. Tipik Avropa avtodromudur. Asfalt örtüyü çox cod deyil, tras dağlarda yerləşir, dəniz səviyyəsindən hündürlüyünə görə yalnız San Pauludan geri qalır, seyrək hava motorun gücünü azaldır. Baklardakı yanacağın miqdarı dövrədəki nəticəyə ciddi təsir edir. Ötmək olduqca çətindir, hücum şansları yalnız birinci dövrədə var, ona görə çox şeyi sıralanma turu həll edəcək. Yarışın tipik strategiyası iki pit-stopdur. Pirelli şirkəti Nürburqrinqə Soft və Medium tərkibləri gətirəcək…

Deyilənə görə, Hokkenhaym dünyada siqarası, quşqonmaz otu və avtodromu ilə məşhurdur. Keçən əsrin 30-cu illərində gənc xronometrçi Ernst Krist doğma şəhərində yarış trasının tikilməsi təşəbbüsü ilə çıxış edərkən, heç kim təsəvvür edə bilməzdi ki, bu nə qədər ciddi nəticələr verəcək. 1931-ci il dekabrın 1-də yerli məmurların dəstəyi ilə şəhər avtoklubu təşkil olundu, üç həftə ərzində ilk trasın layihəsi hazırlandı və martın sonunda tikinti işləri başlandı – 1932-ci il mayın 29-da isə avtodromda ilk yarış keçirildi.

Müharibə zamanı bütün alman torpaqları kimi Hokkenhaym da tam dağıdılmışdı, müharibədən sonra tras bərpa olundu, amma 60-cı illərin əvvəlində vacib avtomagistralların çəkilişi ilə əlaqədar olaraq trasın konfiqurasiyası dəyişdirildi. Yeni layihəni də elə həmin Krist hazırladı, federal və yerli hökümət nümayəndələri ilə uzun danışıqlardan sonra maliyyə dəstəyi əldə edildi və 1966-cı il mayın 22-də yeni Hokkenhaymrinq AFR-ın nəqliyyat naziri tərəfindən açıldı. 1970-ci ilin avqustunda trubunalara toplaşmış 100 minlərlə azarkeşlər ilk Formula1 yarışının şahidi oldular – qələbəni isə Lotus 72C-də Yohen Rindt qazandı.

2002-ci il fevralın 4-də Hokkenhaymrinq rekonstruksiyaya bağlandı, təşkilatçılar FİA-nın tələblərinə uyğun olaraq trasın meşə massivindən keçən hissəsini aradan qaldırmaqla uzunluğunu qısaltdılar. Nəticədə tras çempionatın ən sürətli trası statusunu itirdi, amma tribunların tutumu iki dəfə artdı.

2006-cı ildə Mixael Şumaherin çempionatı tərk etməsindən sonra alman tamaşaçıların və sponsorların çempionata maraqları azaldı, Hokkenhaym və Nürburq traslarının sahibləri hər il Qran Pri keçirmək imkanlarını itirdilər, həm də Formula1 aktiv şəkildə Asiyanı zəbt edirdi, ona görə də iki alman trası milli yarışı növbə ilə keçirmək qərarı qəbul etdi. Bu il növbə Hokkenhaymındır.

Tras yavaş sahədə asfalta yatma qüvvəsi ilə düz yollarda sürət arasında kompromis tələb eidr, həm də üstünlük sürətə verilir, nəticədə Parabolikada və Spitzkehre sancağı qarşısında əylənmədə rəqibə hücum etmək olur. Maşının əylənmədə stabilliyi çox vacibdir, asfalt çox hamardır, amma əylənmə-sürətlənmə çoxluğundan təkərlər tez yeyilir. Pirelli şirkəti komandalara Medium və Soft tərkiblərini təqdim edəcək…

Bonn şəhərindən 80 km uzaqlıqda, Belçika sərhədinin yaxınlığında, Eyfel dağ meşə massivinin düz mərkəzində yarış trasının salınması fikri Kölnün ober-burqomistri Konrad Adenauerə məxsus idi, müharibədən sonra o Federal Almaniyanın kansleri seçilmişdi. O yerli hakimiyyət rəsmilərini 15 milyon marka ayırmağa əmin etmişdi, 1925-ci ildə Nürburq kəndinə inşaatçılar gəldilər, bir ildən sonra trasda ilk yarış keçirildi, yağış altında keçən bu yarışda Rudolf Karaççiola qalıb gəlmişdi. Daha bir aydan sonra isə Nürburqrinq Almaniya Qran Prisini qəbul etdi və yüz minlərlə azarkeş Mercedes-Benz-in sükanı arxasında Otto Mersin qələbəsinin şahidi olmuşdu.

Trasın ilkin variantı çox uzun idi – 22 km, çətin idi – 73 döngə və hündürlük fərqi də böyük idi – 300 metr. 1951-ci ildə tras dünya çempionatının təqviminə daxil edildi və 1976-cı ilə kimi Almaniya Qran Prisini qəbul edirdi. Bir dövrə yeddi dəqiqədən çox vaxt aparırdı, sürücülər təhlükəsizlik standartlarına əməl olunmamasından gileylənirdilər və 1976-cı ildə Niki Laudanın dəhşətli qəzası avtodromun bağlanmasına səbəb oldu.

Nürburqrinqin modernizə xərcləri 62 milyon dollara başa gəldi və 1984-cü ildə avtodrom yenidən çempionat iştirakçılarını qəbul etdi. Trasın uzunluğu 4.5 km-ə qədər qısaldıldı, hündürlük fərqi 56 metrə çatdırıldı, döngələrin sayı isə 14 oldu. Amma sürücülər trasın xarakteristikalarından narazı qaldılar, onu “darıxdırıcı tras” və “çox ideal” adlandırdılar. Bir neçə ildən sonra tras bir daha təqvimdən çıxarıldı.

1995-ci il mövsümünün əvvəlində təşkilatçılar bir daha trasa əl gəzdirdilər. Nürburqrinq bu dəfə təqvimə Avropa Qran Prisi adı altında daxil edildi. 1997-ci ildə isə bu trasdakı yarış təqvimə Lüksemburq Qran Prisi adı altında düşdü. Əsrin əvvəlində trasda yenə də yenidənqurma işləri görüldü, birinci sektor dəyişdirildi, yeni tribunalar quruldu. Trasın uzunluğu 700 metr artırıldı, dövrələrin sayı təbii ki, azaldı. Trasın modernizəsi təşkilatçılara 50 milyon Avroya başa gəldi.

2007-ci ilə qədər təqvimdə iki alman trası var idi – Nürburqrinq və Hokkenhaym, amma maliyyə və digər problemlər üzündən qərara alındı ki, traslar bir-birini növbələsinlər – bu il növbə Nürburqrinqindir. Yarış ərəfəsində trasda yenidənqurma işləri görülüb.

Nüburqrinqdə yavaş və ortasürətli döngələr üstünlük təşkil edir, mühəndislər aerodinamikanın və asılqanların sazlanmasına xüsusi diqqət yetirirlər. Tras əyləclərə tələbkar deyil, asfalta yatma qüvvəsinin orta səviyyəsi kifayətdir və sürücülərə səhvi bağışlamır. Tipik Avropa avtodromudur. Asfalt örtüyü çox cod deyil, tras dağlarda yerləşir, dəniz səviyyəsindən hündürlüyünə görə yalnız San Pauludan geri qalır, seyrək hava motorun gücünü azaldır. Baklardakı yanacağın miqdarı dövrədəki nəticəyə ciddi təsir edir. Ötmək olduqca çətindir, hücum şansları yalnız birinci dövrədə var, ona görə çox şeyi sıralanma turu həll edəcək. Yarışın tipik strategiyası iki pit-stopdur. Pirelli şirkəti Nürburqrinqə Soft və Medium tərkibləri gətirəcək…